ਆਪਣੀ ਹੀ ਆਵਾਜ਼

ਚਾਹਿਆ  ਹਵਾਵਾਂ  ਨੇ  ਵੀ  ਰੁਖ ਮੇਰੇ ਨੂ  ਮੋੜਨਾ, ਪਰ
ਕੀ ਕਰਾਂ ਇਹ ਜਿਸ੍ਮ ਹੀ ਹੁਣ ਹੋ ਗਿਆ ਪੱਥਰ ਜਿਹਾ

ਕਿਸ  ਤਰਾਂ  ਤੈਨੂ  ਪੁਕਾਰਾਂ  ਬਸਤੀ-ਏ-ਵੀਰਾਨ ਵਿਚ
ਆਪਣੀ ਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੋ ਹੁਣ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ ਡਰ ਜਿਹਾ

ਕਾਨਿਆਂ ਦਾ ਕੋਠੜਾ, ਓਹਦੇ ਵਿਚ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਇੱਕ
ਖੰਡਹਰ ਮੇਰੇ ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ, ਮੈਨੂ ਦਿੱਸ ਰਿਹੈ ਮੰਦਰ ਜਿਹਾ

ਮੁੱਖ ਜਿਹਨੇ ਸੀ ਮੋੜਿਆ, ਨਾ ਪਰਤਕੇ ਸੀ ਵੇਖਿਆ
ਨਜ਼ਰਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਜਾਪ੍ਦੈ ਮੈਨੂ ਅੱਜ ਵੀ ਓ ਹਾਜ਼ਰ ਜਿਹਾ

ਹੱਥ ਦੇ ਵਿਚ ਮੈਂ ਪਕੜ ਦੀਵਾ, ਲਬ ਰਿਹਾਂ ਹਾਂ ਰੋਸ਼ਨੀ
ਆਸ ਦੀ ਧੁੰਦਲੀ ਕਿਰਨ ਵਿਚ ਦਿੱਸ ਰਿਹੈ ਦਿਲਬਰ ਜਿਹਾ